This article can also be found in The Edge online.
“It was the best of times, it was the worst of times…”
The Covid-19 outbreak is dominating every form of media reporting. Quite rightly so. The coronavirus is spreading like bushfire in a dry landscape.
As we are overwhelmed with the amount of information coming through, one news report gave food for thought: “Singapore threatens coronavirus patients with jail, if they don’t tell officials where they have been.” As the rest of the world treats their Covid-19 patients, Singapore speaks about criminal prosecution against ill people. On the face of it, it seems unthinkable. An infected couple were charged in February this year with lying to health authorities in Singapore who were investigating whether they had passed the illness to others. If convicted, they face penalties of up to six months jail, a maximum of $10,000 fine, or both per charge under the nation’s Infectious Diseases Act 1976.
The legal duty of candour is commonly associated with the obligation of a medical practitioner to be open and honest with patients when something goes wrong. In countries like the United Kingdom, the legal duty was introduced through statute in 2014. Malaysia has no similar statute. The Malaysian Medical Council does however make the duty to be truthful and honest an ethical obligation for medical practitioners.
A medical practitioner who commits errors in the course of management of his patient must avoid concealing them from the patient or those in authority and must record such events in the patient records/notes. It is unethical for the practitioner not to be truthful and honest in such an event.
The current situation has now highlighted the alternative perspective: what if the patient has not been honest or candid?
A study in the Journal of the American Medical Association in 2018, has revealed that as many as 81.1% of all patients lie or withhold information from their healthcare providers. It is perhaps partly understandable. Human beings do not want to be judged. There may also be a lack of desire to hear about their poor choices or their true health status.
Omitting information from a healthcare professional may however lead to dire consequences. Without a proper and full medical history, a diagnosis may not be made or may be delayed. An omission to fully disclose relevant medical history may allow a healthcare professional, who has been sued, to claim contributory negligence, or provide a complete defence to a claim in some circumstances.
In MacKey v Greenview Hospital, Inc. 587 S.W.2d 249 (1979) it was held that the claimant was under a duty to exercise ordinary care for her own safety in giving her medical history. Mrs Clark had failed to disclose that she suffered from heart disease and that she had been taking Lasix, a medication used to treat fluid build-up due to heart failure, liver scarring or kidney disease. Trusting this information, the medical practitioners proceeded with the biopsy. During the procedure, Mrs. Clark suffered cardiac arrest, which ultimately caused irreversible brain damage. The jury found in favour of the doctors and held that since the medical practitioners operated without the knowledge of her heart disease, they could not be found negligent.
Now, being untruthful when it comes to Covid-19 has even more dire consequences.
Such patients are putting not only themselves, but others, at risk. Healthcare professionals who need to go into self-isolation, or who become ill, will not be able to treat ill people. This will add strain to an existing stressful situation. We are regretfully already seeing this being reported in our country.
In Malaysia, sections 10(1) and 12 of the Prevention and Control of Infectious Diseases Act 1988 (the “Act”) impose an obligation on an adult to notify the authorities and not to act in a manner likely to spread the infectious disease.
A failure to disclose and notify could lead to a punishable offence under section 24 of the Act. If it is a first offence, any person found guilty may be facing imprisonment for a term not exceeding two years or a fine or both.
Under section 10(6) of the Act, there is a statutory presumption that a person is “… presumed to have known of the existence of the infectious disease or to have had reason to believe that an infectious disease existed, unless he shows to the satisfaction of the Court before which he is charged that he did not know and could not with reasonable diligence have obtained knowledge of the infectious disease or that he did not have reason to believe that an infectious disease existed.”
Under the Malaysian Penal Code, sections 269 and 270 may also be invoked for the criminal prosecution of either reckless or intentional transmission of an infectious disease that has caused grievous bodily harm to others. In the United Kingdom, in Regina v Dica [2004] QB 1257, criminal prosecution was instigated for the transmission of HIV. The accused had failed to disclose his HIV status to two women with whom he had unprotected sexual intercourse. This had resulted in both women contracting the disease. The trial court held that the accused acted in a reckless manner and inflicted grievous bodily harm. The Court of Appeal agreed that such reckless action is punishable but ordered a retrial as the issue on whether the women consented to the risks of infection was in contention.
In addition to a potential criminal prosecution, arguably there is a common law duty of candour on the part of the infected person to fully disclose his condition.
By way of an analogy, in Her Majesty’s Advocate v Stephen Robert Kelly [2001] Scot HC 7, a Judge in Scotland convicted one Stephen Kelly for “recklessly injuring” his former partner by infecting her with HIV.
The highly contagious nature of the contagion means that the possibility of a close contact getting infected is high. No third party is more in close contact than the very healthcare professionals who are trying to keep us safe.
This is not a cry to criminalise all patients. The law is however there for a reason. Whilst the outbreak has highlighted the heroism of our healthcare professionals, it has also drawn attention to some failings of humanity. Let’s all be candid. Healthcare professionals and patients alike.
“… it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of light, it was the season of darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair.”
Charles Dickens, A Tale of Two Cities
Contributed by:
Raja Eileen Soraya (Partner)
(E) – eileensoraya@rdl.com.my
(D) – 03-26329890
&
Cheong Jun Kid (Associate)
(E) – junkid@rdl.com.my
(D) – 03-26329931
RDL Healthcare Practice Group
20 March 2020
Tugas seorang Pesakit untuk Bersikap Jujur
“It was the best of times, it was the worst of times…”
Berita penularan wabak Covid-19 menguasai setiap bentuk laporan media. Ini bukan sesuatu yang mengejutkan. Coronavirus merebak seperti kebakaran hutan kawasan kering.
Sementara kita ditenggelami maklumat yang tidak putus-putus, suatu laporan berita membuatkan kita perlu berhenti untuk merenung sejenak: “Singapura mengugut pesakit-pesakit coronavirus dengan hukuman penjara, sekiranya mereka tidak memberitahu pihak berkuasa tentang lokasi di mana mereka pernah berada.” Ketika seluruh dunia sibuk merawat pesakit-pesakit Covid-19 masing-masing, Singapura sebaliknya telah mendakwa orang-orang yang sakit dengan Covid-19 di mahkamah. Pada asasnya, ianya seolah-olah tidak masuk akal. Satu pasangan yang dijangkiti telah didakwa dalam bulan Februari tahun ini kerana menipu pihak berkuasa kesihatan di Singapura yang sedang menyiasat samada mereka telah merebakkan penyakit tersebut kepada orang lain. Sekiranya didapati bersalah, mereka berhadapan dengan hukuman penjara sehingga 6 bulan, denda maksima $10,000, atau kedua-duanya bagi setiap suatu dakwaan di bawah Akta Penyakit Berjangkit 1976 negara tersebut.
Tanggungjawab undang-undang untuk bercakap benar dan terus-terang adalah biasanya dikaitkan dengan kewajipan seorang pengamal perubatan untuk bersikap terbuka dan jujur dengan pesakit-pesakit mereka apabila sesuatu yang tidak diingini berlaku. Di negara-negara seperti United Kingdom, kewajipan undang-undang tersebut telah diperkenalkan melalui statut dalam tahun 2014. Malaysia tidak mempunyai statut yang serupa. Walau bagaimanapun, Majlis Perubatan Malaysia telah mewajibkan tanggungjawab untuk bercakap benar dan jujur sebagai suatu kewajipan etika bagi semua pengamal perubatan.
Seorang pengamal perubatan yang telah melakukan kesilapan semasa menguruskan dan memberi rawatan pesakitnya adalah dihalang daripada menyembunyikan kesilapan itu daripada pesakit tersebut atau pihak-pihak berkuasa. Beliau hendaklah merekodkan kejadian tersebut di dalam rekod/nota pesakit itu. Ianya adalah tidak beretika bagi pengamal perubatan tersebut untuk tidak bercakap benar dan jujur dalam situasi sedemikian.
Situasi sekarang menimbulkan perspektif yang lain: bagaimana jika pesakit yang tidak jujur dan berterus-terang?
Suatu kajian dalam Jurnal Majlis Perubatan Amerika (“American Medical Association”) dalam tahun 2018, telah melaporkan bahawa seramai 81.1% pesakit telah menipu atau enggan untuk memberikan maklumat yang sepenuhnya kepada pengamal-pengamal kesihatan. Ini mungkin, sedikit sebanyak boleh difahami. Manusia tidak mahu dinilai. Kemungkinan juga manusia malu atau takut untuk diberitahu mengenai pilihan-pilihan mereka yang kurang baik atau status kesihatan mereka yang sebenar.
Namun demikian, menyembunyikan maklumat daripada ahli profesional kesihatan mungkin menyebabkan kemudaratan yang lebih teruk. Tanpa sejarah kesihatan yang lengkap dan menyeluruh, diagnosis mungkin tidak boleh dilakukan atau mungkin tertangguh. Satu peninggalan (or kegagalan) untuk mendedahkan sepenuhnya sejarah kesihatan yang relevan mungkin akan membolehkan seorang ahli profesional kesihatan yang telah disaman, untuk membuat tuntutan balas bahawa pesakit itu telah menyumbang kepada kecuaian itu atau memberi suatu pembelaan yang penuh terhadap sesuatu tuntutan dalam sesetengah situasi.
Dalam kes MacKey v Greenview Hospital, Inc. 587 S.W.2d 249 (1979), mahkamah telah memutuskan bahawa pihak yang menuntut bertanggungjawab untuk mengamalkan tugas berjaga-jaga terhadap keselamatan dirinya sendiri dalam memberikan sejarah kesihatannya. Puan Clark telah gagal untuk mendedahkan bahawa beliau mempunyai penyakit jantung dan beliau pada masa itu sedang mengambil Lasix, sejenis ubat yang digunakan untuk merawat pembentukan cecair akibat kegagalan jantung, parut hati atau penyakit buah pinggang. Mempercayai bahawa maklumat yang diberikan adalah benar, pengamal perubatan itu telah meneruskan dengan biopsi. Sewaktu prosedur tersebut dijalankan, Puan Clark mengalami serangan jantung, yang mengakibatkan kecederaan otak yang tidak boleh dipulihkan. Juri memihak kepada doktor-doktor dan memutuskan bahawa memandangkan mereka telah membedah tanpa pengetahuan mengenai penyakit jantung pesakit itu, mereka tidak boleh didapati cuai.
Sekarang, berbalik kepada Covid-19. Jika seseorang tidak berterus terang dan tidak jujur, ianya boleh mendatangkan akibat yang memudaratkan.
Pesakit-pesakit yang bersikap sedemikian bukan hanya mendatangkan risiko terhadap diri mereka sendiri, tetapi juga terhadap orang-orang lain. Ahli-ahli kesihatan profesional yang perlu mengasingkan diri, atau yang telah jatuh sakit, tidak akan dapat merawat pesakit-pesakit lain. Perkara ini akan menegangkan lagi situasi yang sudah tertekan. Dengan penuh kesedihan, kita sudah boleh melihat perkara sebegini dilaporkan di negara kita.
Di Malaysia, seksyen 10(1) dan 12 Akta Pencegahan dan Pengawalan Penyakit Berjangkit 1988 (“Akta” tersebut) mengenakan kewajipan ke atas seorang dewasa untuk memberitahu pihak berkuasa dan tidak berkelakuan dalam suatu cara yang berkemungkinan boleh merebakkan penyakit berjangkit.
Kegagalan untuk mendedahkan dan memberitahu boleh menyebabkan suatu kesalahan di bawah seksyen 24 Akta tersebut. Sekiranya ianya adalah kesalahan pertama, orang yang telah didapati bersalah boleh dipenjara bagi suatu tempoh tidak melebihi dua tahun atau denda atau kedua-duanya sekali.
Di bawah seksyen 10(6) Akta tersebut, terdapat suatu anggapan statutori bahawa seseorang itu adalah “…dianggap telah tahu tentang kewujudan penyakit berjangkit itu atau telah mempunyai sebab untuk percaya bahawa suatu penyakit berjangkit wujud, melainkan jika dia menunjukkan sehingga Mahkamah di mana dia dipertuduh berpuas hati bahawa dia tidak tahu dan tidak mungkin boleh tahu tentang penyakit berjangkit itu dengan usaha yang berpatutan atau bahawa dia tidak mempunyai sebab untuk percaya bahawa suatu penyakit berjangkit wujud.”
Di bawah Kanun Keseksaan Malaysia, seksyen-seksyen 269 dan 270 juga boleh digunakan bagi pendakwaan jenayah bagi transmisi penyakit berjangkit secara melulu atau secara sengaja yang menyebabkan kemudaratan badan parah (“grevious bodily harm”) kepada orang lain. Di United Kingdom, dalam kes Regina v Dica [2004] QB 1257, pendakwaan jenayah telah dimulakan bagi satu penjangkitan HIV. Tertuduh telah gagal untuk mendedahkan status HIV kepada 2 orang wanita di mana beliau telah menjalani hubungan seks tanpa perlindungan. Perkara ini telah mengakibatkan kedua-dua wanita tersebut menghidap penyakit tersebut. Mahkamah telah memutuskan bahawa tertuduh telah berkelakuan secara melulu dan menyebabkan kecederaan tubuh badan yang parah. Mahkamah Rayuan bersetuju bahawa tindakan melulu sebegitu boleh dihukum tetapi mengarahkan suatu perbicaraan semula kerana isu sama ada wanita-wanita tersebut bersetuju untuk menanggung risiko-risiko jangkitan adalah isu yang dipertikaikan.
Selain kemungkinan pendakwaan jenayah, ianya juga boleh dikatakan terdapat tugas bercakap benar dan terus-terang dari segi “common law” terhadap orang yang dijangkiti untuk mendedahkan dengan sepenuhnya keadaan beliau.
Sebagai analogi, dalam kes Her Majesty’s Advocate v Stephen Robert Kelly [2001] Scot HC 7, Hakim di Scotland mendapati seorang yang bernama Stephen Kelly bersalah kerana “mencederakan bekas pasangannya secara melulu” dengan menjangkitkan beliau dengan HIV.
Sifat penularan tinggi virus ini bererti kemungkinan untuk kontak rapat dijangkiti adalah tinggi. Tiada pihak ketiga lain yang lebih berhubung rapat dengan pesakit selain ahli-ahli perubatan profesional yang bertanggungjawab untuk memastikan kita semua sihat dan selamat.
Ini bukanlah percubaan untuk memperjenayahkan kesemua pesakit. Namun demikian, sudah semestinya kewujudan suatu undang-undang itu bersebab. Manakala wabak ini telah mempamerkan keberanian ahli-ahli perubatan profesional kita, ianya juga telah mendedahkan kita kepada sesetengah kegagalan dari segi kemanusiaan. Marilah kita semua bersikap jujur. Ahli-ahli perubatan profesional dan pesakit-pesakit, semua mesti bercakap benar dan terus-terang.
“… it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of light, it was the season of darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair.”
Charles Dickens, A Tale of Two Cities
Disumbangkan oleh:
Raja Eileen Soraya (Partner)
&
Cheong Jun Kid (Associate)
RDL Healthcare Practice Group
20 Mac 2020